znak czasu

Mona jest dzieckiem swoich czasów – świat wirtualny jest dla niej bliższy i bardziej zrozumiały niż realny.

– Co wzięłaś do czytania – pytam córkę.

– Książkę.

– Jaką?

– Z papieru!

 

Idziemy całą rodzinką przez cmentarz [nasze drugie nazwisko brzmi: Adamsowie]. Ciemno jak… bardzo ciemno. Kaj wyciąga telefon i świeci.

– Tato, masz aplikację „latarka”?! – wykrzykuje z zachwytem Mona.

– Dziecko, ja mam latarkę!